Mijn moeder is niet meer en daar heb ik het moeilijk mee.

 

Stilte

Soms is er stilte in je leven

Een enkele keer bewust gekozen

Vaker uit noodzaak geboren

Ik kan heel erg van die rust in mezelf genieten en ervaar die stilte als een cadeautje

Maar nu is het anders.

De stilte van dit moment is noodgedwongen, zowel in mezelf als online.

Ik heb even geen keus.

Het is begonnen met de ziekte van mijn stiefvader.

Een ziekte waar hij al jaren de gevolgen van ervoer maar die in de tweede helft van 2017 steeds meer impact kreeg.

Toen begin 2018 mijn moeder zodanige capriolen uithaalde dat ze naast mijn stiefvader in bed kwam te liggen, hadden deze twee, tot dan toe zelfstandige mensen, voor het eerst in hun leven hulp nodig.

Vanaf dat moment ben ik veel bij mijn ouders in het noorden geweest.

Vanaf dat moment werkte mijn hoofd niet meer zoals ik gewend ben.

Sommige mensen kunnen dat wel, als ze weer aan het werk zijn alles vergeten en zich helemaal focussen, maar mij lukt dat niet.

Nieuwsbrieven maken, aandacht voor mijn bedrijf, op mijn doelen focussen, acquisitie plegen, ik kon het niet. Mijn hoofd werkte niet zoals ik wilde.

Wel heb ik nog een e-book geschreven (eind 2018, begin 2019) met een daarbij behorend  online programma  ‘Happiness in plaats van stress’.

Nu zie ik pas dat ik dat mede voor mezelf heb gedaan, dat het mijn manier was om met al dit verdriet te dealen, dat ik weer ‘happiness’ in mijn leven wilde.

Maar toen had ik dat totaal niet in de gaten, zag ik het niet.

De gevolgen van het overlijden van mijn stiefvader in mei 2018 hadden op mijn moeder een vernietigend effect.

Het verdriet, de eenzaamheid, de weemoed, de boosheid, het gemis van haar man en daarmee van haar leven zoals ze dat tot die tijd gekend had, met alles moest ze zien te dealen.

Terwijl haar steun en toeverlaat er niet meer was.

En ze ook nooit geleerd had om dingen te verwerken.

De pijn van al deze emoties doorvoelen, accepteren dat ze dat verdriet had en dat ze zich daar niet voor hoefde te schamen, lukte haar niet.

Ik weet dat ik niet mag generaliseren maar toch zie ik vaak dat juist deze vooroorlogse generatie van mijn ouders het moeilijk vindt om met emoties om te gaan,

om simpelweg verdriet te hebben.

Daar doen ze niet aan.

‘Niet zeuren, schouders eronder’ was altijd het credo.

En hoe streng ze daarmee ook overkwamen op hun omgeving, voor zichzelf waren ze nog tien keer strenger.

Dus verdriet hebben, huilen, pijn voelen, daar deed mijn moeder niet aan. Als het al gebeurde dat ze overmand werd door haar grote gemis, bijvoorbeeld doordat wij als kinderen erover spraken, zei ze:”Hou er nu maar over op anders ga ik huilen.” Op onze reactie dat dit okay is en gewoon mag, zei ze enkel: “Nee, dat wil ik niet.”

Mama vond er de laatste 16 maanden van haar leven na het overlijden van haar man, niks meer aan. Begrijp me goed: ze deed haar best, maar nergens beleefde ze nog écht plezier aan. Ze wilde maar één ding en dat was haar oude leventje weer terug.

Langzaam nam ze afscheid. Stapje voor stapje diende het einde zich aan en op 6 september blies ze haar laatste adem uit. Wij hadden haar nog graag wat langer bij ons willen houden maar ze kon niet meer. Alleen leven was te hard voor haar.

Ze heeft nu haar wel verdiende rust en dat gunnen we haar van ganse harte.

En dan..

opeens….

is alles achter de rug.

Het werd stil in ons, het werd stil in mij.

Langzaamaan pak ik de draad weer op, begin ik weer met het voorbereiden van workshops, nieuwsbrieven schrijven en nieuwe programma’s bedenken en maken.

Het leven gaat door,

altijd,

en ik wil daar weer onderdeel van uitmaken maar ik merk wel dat het nog schoorvoetend gaat.

Liefs

Janny